
در دور دوم ریاستجمهوری ترامپ، منطق مردانگی افراطی و رویکرد تهاجمی جای دیپلماسی و خردگرایی را در سیاست خارجی آمریکا گرفته است؛ تا جایی که تصمیمات کلان، تحت تأثیر نمایش قدرت و قاطعیت قرار میگیرد و همکاری و گفتگو نشانه ضعف تلقی میشود. این نگاه سلطهطلبانه، عرصه جهانی را به رقابتی پرخطر و کوتاهبینانه تبدیل کرده که نهتنها بحرانها را حل نمیکند، بلکه تهدیدهای بلندمدت را تشدید میکند.