
در میانۀ پرتاب موشکها و شعلههای آتش جنگ، آنچه بیش از انفجارها به چشم آمد، سکوت منطقه بود؛ سکوتی سنگینتر از صدای جنگندهها و انفجار بمبها. همپیمانان ایران نظاره گر بودند و بر اساس محاسبات هزینه-فایده تصمیمات خود را اتخاذ کردند.ایران در روزهایی که بیش از همیشه نیاز به پشتیبان داشت، تقریبا تنها بود. این تنهایی ژئوپلتیکی نه یک حادثه زودگذر، بلکه یک هشدار قوی استراتژیک است. یک هشدار استراتژیک از نوع فوق امنیتی!