مرزهای ایران عصر صفوی طبق نقشه‌های ترسیمی اروپاییان

 آگاهی‌های جدید حاصل‌شده، در سده ۱۸ م / ۱۳ ش به مرحله تثبیت رسید و نه‌تنها از زیر سایه تصورات باستانی و کهن خارج شد؛ بلکه زمینه توجه نقشه‌نگاران به مسائل جزئی سرحدات شرقی از جمله: راه‌ها، پراکندگی گروه‌های جمعیتی و نواحی جغرافیاییِ گمنام‌تر را فراهم ساخت.