
۴۰ ماه گذشت و حاصل آن برای بسکتبال ایران، ۴۰ خراش عمیق بر پیکر ورزشی بود که روزگاری با غرور، سهمیه المپیک میگرفت و حالا برای بقا در آسیا دستوپا میزند. فدراسیونی که با وعده پوستاندازی آمد، حالا پشت سر خود ویرانهای از ناکامی، حذف، باخت و سقوط بهجا گذاشته؛ از تیم ملی تا تیمهای پایه، از دختران تا پسران، از ایران تا آسیا و جهان. اینجا دیگر بحث یک نتیجه نیست، روایت مرگ تدریجی است.